Bestuurslid in de kijker: Jan De Maeseneire

In april laten we je kennismaken met Jan De Maeseneire, penningmeester van onze Eerstelijnszone en directeur van WZC Sint-Anna in Haaltert.

Wie ben je? Waar werk je? Waar woon je?

Ik ben Jan De Maeseneire, 58 jaar, wonende te Sint-Lievens-Houtem en sinds 1993 gehuwd met Gudrun De Vuyst. Samen hebben we een dochter Judith. Na in 1987 mijn verpleegkundige studies te hebben beëindigd aan het HIPB te Gent (nu Arteveldehogeschool), heb ik mij verder geschoold als master in de ziekenhuiswetenschappen aan de KU Leuven. Na de toen verplichte legerdienst in het militair ziekenhuis te Neder-over-Heembeek, ben ik mijn loopbaan begonnen als hoofdverpleegkundige, later als verantwoordelijke bewonerszorg in het woonzorgcentrum Maria Rustoord te Ingelmunster. In 2004 heb ik de kans gekregen om als directeur te starten in het woonzorgcentrum Sint-Anna in Haaltert in opvolging van directrice EZ Lutgard. Sinds 2014 maakt Sint-Anna deel uit van de groep Sint-Franciscus, met vestigingen in Haaltert, Oosterzele en Brakel.

Wat drijft jou in het dagelijkse leven

Wat mij drijft, is het bouwen aan een warme en zorgzame samenleving, waarin elke persoon een plaats vindt waar hij/zij terecht kan. Vanuit mijn functie in het woonzorgcentrum zie ik dagelijks hoe belangrijk het is om niet alleen medische zorg te bieden, maar ook oog te hebben voor het welzijn van mensen. Eenzaamheid, psychisch lijden en kwetsbaarheid raken alle generaties, en ik wil bijdragen aan een netwerk waarin mensen zich gedragen voelen. Kleine initiatieven, zoals zorgzame buurten spreken mij aan en ik tracht dit meer en meer te integreren in het dagelijks functioneren van het woonzorgcentrum. Zo kunnen verenigingen hun vergaderingen of jaarlijks feest binnen de muren van Sint-Anna laten doorgaan. Samen kunnen we zorg toegankelijker en menselijker maken.

Wat is je rol in het Dagelijks Bestuur? Wie vertegenwoordig je?

Mijn rol in het dagelijks bestuur is die van penningmeester. Het is een gedeelde taak met de voorzitter en de coördinator om de budgetten van de eerstelijnszone binnen de perken te houden. Ik ben lid van de zorgraad en het dagelijks bestuur sinds de oprichting in 2019.

Binnen de cluster welzijn vertegenwoordig ik de woonzorgcentra en de ouderenzorg in het algemeen. Binnen de verschillende koepels van woonzorgcentra (openbaar, privé of commercieel) sta ik meer specifiek in voor die centra die verbonden zijn aan de koepelorganisatie Zorgnet-Icuro. Wij hebben een tweemaandelijks overleg samen met de andere directies en over verschillende eerstelijnszones heen (Panacea, Vlaamse Ardennen).

Waarom neem je deel aan het bestuur? Wat is je motivatie en engagement?

Ik geloof sterk in samenwerking en gemeenschapszin. Als directeur van een woonzorgcentrum zie ik hoe eenzaamheid en psychisch lijden een grote rol spelen, niet alleen bij ouderen, maar in de hele samenleving. Binnen de eerstelijnszorg wil ik bruggen bouwen tussen de professionele zorg en buurtwerk, omdat we elkaar nodig hebben om echt een verschil te maken. Mijn engagement komt voort uit de overtuiging dat zorg niet stopt bij medische interventies, maar dat ze hand in hand gaat met nabijheid, luisterbereidheid en preventie.

Welke uitdagingen zie je in de ELZ en hoe wil je deze aanpakken?

Een grote uitdaging is het dichten van de kloof tussen zorg en welzijn. We moeten ervoor zorgen dat niemand door de mazen van het net glipt, of het nu gaat om ouderen die vereenzamen, mensen die psychisch lijden, of buurtbewoners die steun nodig hebben. Dit vraagt om een sterker lokaal netwerk, waarin huisartsen, woonzorgcentra, welzijnsorganisaties en buurtinitiatieven elkaar vinden. Ik wil me inzetten voor structurele samenwerkingen die niet alleen reactief, maar vooral preventief werken.

Wat zijn je verwezenlijkingen tot nu toe? Op wat ben je fier?

De grootste verwezenlijkingen van de eerstelijnszone zijn deze die bij de opstart zo cruciaal geweest zijn, namelijk de coördinatie van de coronacrisis en het gigantische werk bij de organisatie van de vaccinatiecampagne. Dit is een prestatie van vele personen en was in die zin de lakmoesproef van wat een eerstelijns zone betekent, namelijk de samenwerking tussen de verschillende actoren zoals de lokale besturen en de overheid.

Als je mag dromen: hoe ziet volgens jou een ideale eerstelijnszone er dan uit?

Een ideale eerstelijnszone is een gemeenschap waarin zorg en welzijn naadloos in elkaar overlopen. Waar zorgprofessionals niet alleen werken vanuit een medische bril, maar ook oog hebben voor de bredere leefomstandigheden van mensen. Waar niemand zich vergeten voelt, omdat er altijd een netwerk is dat steun biedt, of het nu gaat om praktische hulp, sociaal contact of psychologische begeleiding.

Ook de financiële ondersteuning mag wat mij betreft iets meer een zekerheid betekenen. Van bij de opstart is het een voortdurend kluwen en zoeken naar inkomsten, onzekerheden over het toekennen van subsidies. Het is moeilijk om in deze omstandigheden projecten uit te werken en te bekostigen.

Wat wil je meegeven aan de eerstelijnsactoren uit de regio?

We kunnen het niet alleen, en dat hoeft ook niet. We moeten elkaar blijven vinden en versterken, over de grenzen van disciplines en organisaties heen. De kracht van eerstelijnszorg ligt in samenwerking en betrokkenheid. Blijf bouwen aan verbindingen, want het is die samenhang die een gemeenschap echt sterker maakt.

Wat is je levensmotto/quote (als je die hebt)?

‘Zorg begint bij nabijheid.’ Soms is een luisterend oor of een klein gebaar van begrip even waardevol als een medische ingreep. We mogen de menselijke kant van zorg nooit uit het oog verliezen.

Vertel een leuk weetje over jezelf

Sinds 2016 fiets ik elke dag naar het werk, weliswaar met een elektrische fiets, maar het is een activiteit waarbij ik de dagelijkse beslommeringen achterwege kan laten. Het is een ware verademing in vergelijking met de file stress van een autobestuurder. Ik raad het iedereen (die het kan) aan.

Heb je nog een laatste boodschap voor de lezers van dit interview?

Zorg is niet alleen een taak van professionals, maar van de hele samenleving. Een warme gemeenschap bouw je samen, door te zien wie er nood heeft aan steun, een gesprek of gewoon een beetje aandacht. Laten we blijven zorgen voor elkaar.