Wat is dwarszitter eigenlijk?

Dwarszitter wil een veilige plek zijn waar jongeren vanaf 12 jaar terecht kunnen met hun verhaal. We zijn een luisterend oor voor diegene die het nodig hebben. Via verschillende kanalen zoals Instagram/Facebook/Tumblr verspreiden we inspirerende verhalen voor en door jongeren. Daarnaast willen we ook een gratis, lokaal en laagdrempelig aanspreekpunt zijn.

We zijn geen psychologen, geen therapeuten, maar gewoon mensen met elk een eigen levensverhaal, elk een eigen achtergrond. We bieden een luisterend oor en waar we voelen dat meer hulp nodig is, gaan we samen opzoek naar de gepaste organisatie/ psycholoog/hulpverlener. Je kan ons ook een beetje omschrijven als een doorverwijskanaal.

Inloophuis

Op elke woensdagnamiddag van 13u tot 17u is er een "inloopmoment". We bieden een gezellige ruimte dat isingericht met allerlei materialen om het bezoek zo aangenaam mogelijk te maken (denk maar aan koffie en thee, gezelschapsspellen, verf, penselen, pen, papier, tijdschriften,...) Hier kunnen onze jongeren terecht voor een babbel, voor een creatieve uitspatting. Deze inloopmomenten worden begeleid door een of meerdere vrijwilligers en zijn vrijblijvend.

Waarover gaan we dan praten?

Dat hangt een beetje af van wat mensen te vertellen hebben. Het kan bijvoorbeeld gaan over de band met je ouders, een ruzie met een vriendin, een slecht rapport, liefdesverdriet, onzeker over een toets, thema's zoals liefde/vriendschap/familie/geld/zelfvertrouwen/ school/(vakantie)werk/pesten/(psychische)gezondheid... kunnen allemaal aan bod komen. We proberen natuurlijk ook over de positieve zaken in het leven te praten. Motivatie en hoop zijn dingen die we proberen te koesteren.

Workshops

Daarnaast gaan we ook workshops organiseren in ons inloophuis. Er is veel materiaal aanwezig dus er is ook veel mogelijk! Deze workshops zijn heel uiteenlopend qua onderwerp, maar het verbindende doel is om het ijs te breken, om het gesprek te starten, om een band te scheppen met elkaar. We willen de barrière weghalen om je hart te luchten. De bovengenoemde thema's zullen ook een insteek vormen in het thema van de workshops.

Vrijwilligers

Ons initiatief kan alleen maar draaien als er genoeg mensen zijn die mee op onze boot willen springen. Daarom zijn we opzoek naar vrijwilligers die elk op hun eigen manier een steentje willen bijdragen. Voel je het al een beetje kriebelen? Goesting om mee te doen met ons? Kom dan zeker eens langs in Juvenes (Kloosterstraat 31, 9240 Zele), op een woensdagnamiddag tussen 13u en 17u. We geven jou graag meer uitleg in een gesprek. Hierin kan je ook aangeven wat en hoeveel je ziet zitten om te doen. Als je dat nog niet zo goed weet, dan is dat ook helemaal oké! We zoeken samen naar een gepaste plek voor jou.

Het verhaal van Lenka

Lenka Hallo mijn naam is Lenka. 7 jaar geleden is mijn mama gestorven aan de gevolgen van darmkanker. Een bittere pil om te slikken als 14-jarige en een verdriet dat ik nog mijn hele leven lang zal meeslepen. Maar de vraag die ik me vooral stelde. ‘Hoe gaan andere jongeren hiermee om?’ Ik wist helemaal niet hoe het voelde om te rouwen en kende niemand in mijn omgeving die ooit een ouder verloren had als tiener, dus besloot ik het internet af te schuimen op zoek naar verhalen van lotgenoten. Ik vond duizenden artikels over ‘de fasen van een rouwproces en hun duurtijd’, die trouwens nergens op slaan. Ik werd overspoeld met nog meer verhalen over volwassenen die hun partner of ouder verloren, maar jongeren? Die vond ik niet. Was ik dan echt de enige die in mijn tienerjaren haar mama verloor?

Ondertussen weet ik wel beter, ik ben niet de enige die als twintiger het kerkhof moet gaan bezoeken op moeder- of vaderdag. En ik weet ondertussen ook dat een rouwproces niet eindigt bij ‘de aanvaarding’. Niemand vertelt je dat je kan neerzakken van verdriet en al snikkend naar adem moet happen, terwijl je gisteren nog in ‘de aanvaardingsfase’ zat. Rouwen kan je niet vatten in fases en tijdlijnen, maar vooral: rouwen is niet leeftijdsgebonden zoals het medialandschap wel deed blijken. Ook tieners en twintigers moeten afscheid nemen van personen die ze nog hun hele leven bij zich willen houden. Ook tieners en twintigers kunnen ‘s ochtends op de badkamervloer de tranen van hun wangen vegen en de deur uitwandelen met een glimlach op hun gezicht, maar een heuse knoop in hun hoofd en maag. En ook hun verhalen mogen en moeten verteld worden, zodat andere jongeren nooit meer het gevoel hebben dat ze de enige zijn die dit moeten doen en er alleen voorstaan.

Enkele maanden geleden mocht ik dan ook mijn verhaal vertellen bij Dwarszitter. Hoe ik dat deed? Dat mocht ik helemaal zelf kiezen. Ik koos ervoor mijn verhaal uit te schrijven, zoals ik vroeger ook verhaaltjes schreef voor mijn mama. Vele mensen in Zele kenden mijn verhaal al of hadden er deeltjes van meegemaakt, maar eindelijk kon ik mijn hele verhaal delen, en dat is nodig. Ik koos zorgvuldig de juiste woorden uit en verwoordde dingen die ik nog nooit eerder uitgesproken had. Ik hoop dat ik zo andere jongeren antwoorden kan bieden op ontzettend complexe vragen. Maar vooral: dat ik hen het gevoel kan geven dat ze niet de enige zijn die het soms moeilijk hebben, dat ze er niet alleen voor staan en dat ze ook altijd met hun verhaal terecht kunnen bij mij en bij Dwarszitter. Ik leen mijn woorden dan ook graag uit aan de jongeren van Zele om hen te helpen hun verhaal vorm te geven, hun gevoelens te verwoorden en die vervelende knoop uit hun hoofd en maag samen te ontrafelen.


Heb je vragen? Dan kan je ons altijd bereiken via :

Dender
27.10.2022